22.06.2015, Makowica

O godzinie 15:00 dotarliśmy do raju. Rozpoczęła się nasza przygoda na cudownym przylądku. Niech żałują ci, którzy nie maja pojęcia o istnieniu tego miejsca. Niby dzika dżungla, a jednak przyjazna ludziom kraina. Wiemy, że należy się z nią liczyć. Okazało się, że w chacie czekały na nas małe gryzonie. Niektórzy z nas ciężko przeżyli to spotkanie. Nikt się nie spodziewał, że małe szare myszki będą aż tak bardzo chciały się z nami zaprzyjaźnić. Przed nami długa droga do przyjaźni, kilka – jeśli nie wszystkie – nieprzespane noce, ale póki co zabieramy się za kolację, przyrządziliśmy pyszne risotto.

Chata powoli daje się lubić, dzielimy pokoje, znosimy materace. Czekamy na ciepłą wodę, zakładamy skarpety i wskakujemy w śpiwory. Szkoda, że nie na wszystkich widoki za oknem działają tak uspokajająco, jak na mnie. Temperatura nie pozwala mi zasnąć na dworze, na drewnianej ławce. Wielka szkoda, tak mi dobrze. To miejsce jest tak niesamowite, że chciałabym o nim śnić dzisiejszej nocy. Słychać krzątającą się Panią Żanetę, która panicznie boi się małych gryzoni. No nic, pozostało mi powiedzieć sobie: noc nie przespana, Makowica udana.

23.06.2015, Makowica

Kto smacznie spał, tego szczęście. Z Paniami Martą, Kasią i Żanetą całą noc kontrolowałyśmy przemieszczanie się małych przyjaciół. Kiedy Pani Ania smacznie spała w towarzystwie dwóch małych dam, Panie opiekunki z podkrążonymi oczami trzymały wartę nad śpiworem nieśpiącej Pani Żanety. Nie było na co czekać, no bo ile można w nocy nie spać, kiedy bardzo się chce… Czas rozpalać kuchnię i wstawić smaczną zupę pomidorową. Pani Marta bez wątpienia otrzymuje tytuł piecowej. O 6:00 każdy ma już ciepłe stopy.

Już pierwszego dnia wśród nas wyłoniliśmy kolejny talent. Otóż Pan Grzegorz otrzymał od nas tytuł nadwornego drwala. Kiedy inni wciąż próbowali przywyknąć do otoczenia, Pan Grzegorz dzielnie rąbał drewka na rozpałkę. Na dobry początek naszego obozu, wybraliśmy się do Cyrli, na jakieś regionalne smakołyki. Takie słodkie rozluźnienie każdemu się przydało. Szybko wróciliśmy do siebie i próbowaliśmy zaplanować kolejny dzień. Szybko zmieniły nam się plany. Wyciągnęliśmy atlasy i zawzięcie zaczęliśmy poszukiwania miejsca, w którym jesteśmy. Zeszło nam się sporo czasu, aż w końcu wyłoniła się nam Warszawa – dobre i to. Atlasy na bok i zaczął się mocny hazard. Graliśmy w wojnę i świnię. Złapała nas już późna pora, więc zabraliśmy się za kolację. Pani Kasia wraz z Panią Żanetą dzisiejszą noc próbują przespać w naszym aucie. Namowy na piętrowe łóżko nic nie dały.

Kolacja kolacją, a ja modlę się o spokojną noc dla nas wszystkich. Szczególnie potrzebuje tego nasza trójka – Kaśka, Pani Żanetka i ja. Jeżeli czuwają nad nami anioły, to wiedzą, że potrzebujemy ich wsparcia. Zasypiam uśmiechnięta, może taka się obudzę.

24.06.2015, Makowica

Przespana noc, pyszna jajecznica, ciepła woda do mycia zębów i da się żyć. Dziewczyny wróciły z nocy samochodowej trochę zmarznięte, ale wyspane. Dzień rozpoczęliśmy bardzo aktywnie. Pani Kasia wraz z panią Żanetą, panem Piotrem, panem Grzegorzem i panem Marcinem wyruszyli w podróż. Podbijają ciekawy szlak. Natomiast Pani Marta z panią Anią i panem Krzysztofem zabrali się za pracę w ogrodzie. Pani Marta biegała z kosiarką, pani Ania przycinała róże, a pan Krzysztof grabił trawę. Sałata i kapusta opielone, szczypior i rzodkiewka także. Pozbyliśmy się starej pokrzywy i zadbaliśmy o krzewy porzeczek czerwonych. Na porę obiadową wróciła nasza ekipa podróżników. Dzielnie wspinaliśmy się na obiad do Cyrli. Czekała na nas pomidorowa i schaboszczaki serwowane z ziemniakami i surówką. Po takim aktywnym dniu, wszyscy marzyliśmy o odpoczynku i smacznym śnie. Leżakowaliśmy, plotkowaliśmy, najzwyczajniej w świecie mieliśmy lenia. Słychać chrapanie pana Piotra, co okazało się sygnałem do rozejścia się po pokojach. Pani Żaneta odważnie wspięła się na piętrowe łóżko, dziś zmierzy się nocnymi podbojami naszych gryzoni.

Plotki na balkonie, a ja namiętnie koszę trawę. Dochodzą do mnie pojedyncze słowa uczestników. Dzięki Bogu kosiarka zagłusza wszystkie niepotrzebne słowa. Może to i lepiej, tęsknota doskwiera i mi. Lubię swój ośrodek, tęsknie za Polą, a Dziadek nie słyszy mnie w telefonie. Kaśka leżąc w śpiworze, kodem kadry dała mi znać, że gryzonie są blisko i nie ukrywają tego. Niech tylko pani Żaneta nie wygląda z góry.

25.06.2015, Makowica

Śpimy coraz dłużej. Pobudka o godzinie 9:00 to jest to. Drwal i piecowa zrobili swoją robotę i na śniadanie na stół wjechały naleśniki z dżemem i tartymi jabłkami. Plan działania na dzisiejszy dzień – Stary Sącz. Zapakowaliśmy się na podróż i ruszyliśmy. Pani Marta czekała naszym dyliżansem na dole. Droga na dół zajęła nam dosłownie 25 min. Droga kolorowa, malownicza i miasto również urocze. Rynek przepełniony ludźmi, wszędzie stragany z handlarzami owoców. Zwiedziliśmy kościół Św. Kingi, Muzeum Regionalne, a na koniec gościliśmy się w sądeckiej cukierni. Wycieczka wyczerpująca, a jeszcze trzeba wejść do góry, żeby później wejść jeszcze wyżej na obiad. Przygotowano dla nas przepyszny posiłek. Jedliśmy zupę ogórkową i pycha naleśniki z białym serem, serwowane z leśnymi poziomkami i kwaskowatą śmietaną. Niebo w gębie. Mieliśmy siłę, żeby zejść do chaty.

Jesteśmy zaprawieni w boju i nie dajemy za wygraną. Przygotowaliśmy się do pracy w ogrodzie i ruszyliśmy w zielone. Pozbieraliśmy suche leżące gałęzie i panowie zabrali się za siekierki. Godzina pracy i nie dość, że mieliśmy przygotowane palenisko na jutrzejsze ognisko, to ogród był coraz piękniejszy i bardziej przejrzysty. Na kolacje przygotowaliśmy wątróbkę drobiową z jabłkiem i gorącą herbatę z cytryną. Zasługujemy po takim dniu na długie spanie. Nikt nie protestował, chwilę po kolacji wszyscy byli już zapakowani w śpiwory. Stary Sącz już zawsze będzie kojarzył mi się z lodami różanymi.

Szkoda, ze po raz pierwszy i pewnie ostatni raz miałam szansę spróbować lody o takim smaku.Z tego wszystkiego zapomniałam, że Kaśka prowadzi systematyczny tryb żywienia i lody raczej nie wchodzą w grę. Wybaczyła. Z radością wróciłam do naszej chaty.

Ogród na mnie czekał. Mam już odciski na rękach, kosiarka swoje waży. Zabrałam się zatem za rozbudowę schodów wychodzących z werandy. Brakowało na moje oko dosłownie dwóch schodów, żeby można było swobodnie schodzić. Z takich ważniejszych rzeczy warto napisać, że Kaśka i pan Piotr poparzyli się w kontakcie z naszą kuchnią. Tak to jest, jak wsadza się łapy, tam gdzie kierownik już jest. Myśleli, że piecową wygryzą. Po moim trupie. Będę spała twardym snem, żadna mysz mi nie przeszkodzi.

26.06.2015, Makowica

Nie jesteśmy gołosłowni na papierze, dziś wstaliśmy po godzinie 10:00. Tak pięknie rozpoczęty dzień trzeba spędzić w takiej właśnie atmosferze do końca. Plecaki na plecy i ruszyliśmy z panią Martą zwiedzać ruiny zamku. Cud, miód i maliny. Krajobraz zadziwiający. Z jednej strony góry, z drugiej lasy, a przed nami malownicze miasteczko. Kręciło się w głowie. Pozowaliśmy do zdjęć i okazało się, że większość ma duszę księżniczek i książąt. Z ruin poniosło nas do miasteczka, chcieliśmy zapoznać naszych sąsiadów. Po drodze zaszliśmy do naszego szczególnego sąsiada, Pana Piotra. Życzliwy i pomocny pan. Buduje nowy drewniany domek przy strumyku. Nie ma co ukrywać, ledwo wróciliśmy, a czeka nas jeszcze droga na obiad. Ze łzami w oczach dotarliśmy na miejsce. Pani Kasia z panią Anią ugotowały zupę na kolacje i zadbały o całą oprawę naszego wieczornego ogniska, kiełbaski, sałatki, napoje… Ognisko przerosło nasze wyobrażenia. Paliło się prawie na wysokość latarni miejskiej. Popadaliśmy jak muchy po takiej uczcie. Wszyscy zapomnieli o myszach, poparzeniach. O godzinie 22 już wszyscy smacznie spaliśmy.

Ja jak i Kaśka czujemy zmęczenie materiału. Widoki rekompensują mi wszystko, ale chciałabym już usłyszeć Budkę Suflera w piosence „Twoje Radio” podczas przerwy w ośrodku.

27.06.2015, Makowica

Jest 10:45, a co niektórzy dopiero przekręcają się na drugi bok. Dziś wyruszamy z wizytą do naszych najbliższych sąsiadów. Chcemy zobaczyć jak żyją, jak wyglądają ich domy, podwórka. Trafiliśmy na spore gospodarstwo, gdzie oprócz konia, były piękne krowy, indyki, perliczki. Ciężko wszyscy pracują, a przy tym nie narzekają jak im ciężko. To jednak przypadłość mieszczuchów… W samym środku zabudowań odkryliśmy maleńką kapliczkę. Wystarczy wejść i czujesz, że to miejsce jest naprawdę szczególne. Z opowieści dowiedzieliśmy się, że ksiądz przyjeżdża w to miejsce raz do roku, konkretnie w maju, żeby odprawić mszę. Czas nas gonił, musieliśmy jeszcze ostatni raz zajść do Cyrli na obiad. Jak zwykle czekał nas pyszny obiad, ruskie pierogi i czerwony barszczyk. Wisienką na torcie były lody. Czekało nas pakowanie, sprzątanie, a co niektórych czekało pożegnanie z przyrodą. To ostatnie dostarcza najwięcej emocji. Polubiliśmy ten nasz schron i nawet te myszki małe. Staraliśmy się nie myśleć o wyjeździe. Wypróbowaliśmy piekarnik, żeby upiec uda drobiowe i uroczyście zjeść wspólnie kolację. Położyliśmy się szybciej niż zwykle, czeka nas pobudka o 5 rano.

Głupi jest ten, kto wyjeżdża stąd o tej porze roku do Warszawy. Gdybym tylko mogła…

Zasnę dopiero jak nasycę się powietrzem. Siedzę na ławce z wiankiem na głowie i ani myślę wchodzić do śpiwora. Następna noc będzie już tylko nocą. Żegnaj Góro, mam nadzieję za niedługo!

Dziękujemy za Makowicę.
Marta, Kasia, Ania, Żaneta, Krzysztof, Piotr, Marcin, Grzegorz.

Marta Chrzanowska –
terapeutka w Ośrodku Dziennego Pobytu i Rehabilitacji Społecznej Osób Niepełnosprawnych